ศิลปะการว่างงาน อยู่เฉยแบบมีสาระ

   

การอยู่เฉยๆ ทำตัวนิ่ง แบบคนว่างงานนั้น มีประโยชน์อยู่มากมายอะไรบ้าง

มาดูกันเลย    

                        ได้คุณภาพของงานที่ดีขึ้น

เมื่อเราทุ่มเทให้กับงานที่อยู่ตรงหน้าเป็น เวลานานๆรู้ไหมว่า ยิ่งทำให้คุณภาพของงานลดลง

เสียอีก ประสิทธิภาพการแก้ปัญหา ด้อยลง เกิดจากการที่สมองล้านั่นเอง เพราะฉะนั้นการเบรค

จะทำให้เกิดสมาธิ และแก้ปัญหาได้ดีขึ้น 

                        กลับมามีสมาธิมากขึ้น

การถูกรบกวนหรือขึ้นจังหวะจากโซเชียลมีเดียที่เด้งขึ้นมาแทบจะตลอดเวลานั้น ทำให้เราหลุดโฟกัส

กันง่ายๆ แถมยังทำให้คนเราเกิดสมาธิสั้นกันไปอีก วิธีแก้คือเราควรพักเบรคกันสักนิด เพื่อทบทวน

หรือปรับโฟกัสของเรากันเป็นระยะ

                        คิดถึงเป้าหมายที่เคยลืมไป
บางทีการทำงานติดต่อกันนานๆอาจทำให้เราหลงลืมเป้าหมายใหญ่ของเราไปก็เป็นได้ ลองถอยมามอง
อย่างคนว่างๆ ถอยมาดูภาพรวมห่างๆ ว่าเราหลุดโฟกัสไปหรือเปล่า เดินผิดทางมั้ย คราวนี้อาจได้แผน
การดีๆ สำหรับเป้าหมายของเราก็เป็นได้

                        แก้ปัญหายากๆได้ดีขึ้น
คิดยังไงก็ไม่มีทางออก หยุดคิด ทำสมองให้ว่างชั่วคราวแล้วออกไปเดินดูผู้คน ต้นไม้ใบหญ้า นั่งร้านกาแฟ เดินวนในร้านหนังสือ รวมถึงเข้าวัดนั่งริมน้ำ ฟังเสียงระฆัง ไม่แน่นะจู่ๆการที่เราปล่อยสมองให้
เป็นอิสระ สมองถูกปลดปล่อยจากการบล็อค สมองอาจทำงานได้ดีขึ่นโดยการปะต่อข้อมูลที่แฝงตัว
อยู่ลึกๆโผล่ขึ้นมาให้เราได้นำไปใช้ได้

การทนต่อความลำบาก

การทนต่อความลำบาก
                
      โดย....สุชีพ   ปุญญานุภาพ
                                
   “บางคนเข้าใจว่าพระพุทธศาสนาสอนให้อ่อนแอเกียจคร้าน
    แต่เรื่องนี้กลับแสดงให้เห็นว่า  พระพุทธศาสนาสอนให้
    เข้มแข็งอดทนไม่เป็นคนอ่อนแอ
            ถ้าปฏิบัติตามได้จะเกิด
            ประโยชน์อย่างไร?
            มีพระพุทธภาษิตบทหนึ่งแปลเป็นไทยว่า  “ผู้ใดในยามลำบาก  อดทนต่อความลำบากได้ ไม่หลีกเลี่ยงความลำบาก  ผู้นั้นเป็นคนมีปัญญา ย่อมได้รับความสุขอันเกิดแต่การประกอบ  ซึ่งเป็นที่สุดแห่งความลำบาก”  ดังนี้

            ใจความในพระพุทธภาษิตนี้  แบ่งออกเป็น ส่วนเหตุ กับ  ส่วนผล   ข้อที่สอนให้รู้จักอดทนต่อความลำบาก และรู้จักแก้ไขฝ่าฟันความลำบากนั้น  ๆ  ไม่หลีกเลี่ยง  จัดเป็นส่วนเหตุ  ข้อที่แสดงว่าเมื่อทำได้เช่นนั้นแล้ว  ย่อมได้รับความสุขอันเป็นที่สุดแห่งความลำบาก  จัดเป็นส่วนผล
      
            มีคนเป็นอันมาก  อยากประสบผลโดยไม่ใส่ใจประกอบเหตุ  เช่นอยากพ้นความลำบากด้วยการบ่น  หรือนั่งนอนคอยให้ความลำบากนั้น  ๆ  หมดไปเองไม่คิดแก้ไขบ้าง หรือบางคนคิดแก้ไข  แต่พอใจจะแก้ด้วยวิธีที่ง่าย  และสะดวกสบายเช่น บนบานอ้อนวอนให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยปัดเป่าให้พ้นความลำบากนั้นเป็นต้นบ้างการไม่คิดแก้ไขเฝ้าแต่บ่นจะให้ความลำบากสิ้นไปเอง หรือการคิดแก้ไข  แต่แก้ไม่ถูกแก่เหตุดังกล่าวมานี้  หาได้สำเร็จประโยชน์ไม่  พระพุทธศาสนาถือเหตุผลเป็นสำคัญเมื่อวางหลักธรรมสำหรับประชุมชนจะฟังทำความเข้าใจ  และปฏิบัติ  จึงสั่งสอนไปในเหตุผลให้บุคคลละทิ้งนิสัยมักง่าย และงมงาย
            ความต้องการให้ความลำบาก หรือสิ่งที่ไม่ประสงค์นั้น ๆ สิ้นไปโดยอยู่เฉย ๆ ไม่แกไข หรือแก้ไขด้วยการอ้อนวอนบ่นว่าเป็นต้น  จัดเข้าในลักษณะงมงายเห็นแก่ง่ายเป็นประมาณ
            ความลำบากนั้น  บางทีถ้ารู้จักแก้ไขก็แก้ได้โดยง่าย  ข้อสำคัญอยู่ที่แก้ให้ถูกเหตุ  คนบางคนไม่เพ่งเล็งเหตุผล  เกรงแต่จะเสียในทางมักง่าย ถ้าต้องการพ้นจากความลำบาก  หรือ ทำความลำบากให้สิ้นไป  ก็ลงมือแก้ไขในทางที่ยากเข้าไว้  เช่นทรมานตน  มีอดอาหาร ย่างตัวเองที่หลุมถ่านเพลิงเป็นต้น ด้วยคิดว่า  เพราะการทำตนให้ลำบากนี้  เทวดาจะประทานพรให้พ้นความลำบากบ้าง  เดชแห่งตบะจะช่วยได้บ้าง  ความสนใจแต่จะแก้ไขในทางที่ยากเข้าไว้โดยไม่พิจารณาแก้ให้ถูกเหตุเช่นนี้ จัดเข้าในลักษณะงมงาย

            ความมักง่าย และงมงายดังกล่าวมานี้  ไม่เป็นไปเพื่อประโยชน์แก่ผู้ดำเนินชีวิตในโลก  ทั้งไม่ใช่หลักธรรมทางพระพุทธศาสนา  จึงควรพิจารณาในลำดับต่อไปว่า  หลักธรรมทางพระพุทธศาสนานั้น วางแนวคิดและแนวปฏิบัติไว้อย่างไร

            พระอัสสชิเถระเจ้าเมื่อแสดงธรรมแก่พระสารีบุตร  ได้ประมวลหัวใจของพุทธศาสนามาแสดงโดยย่อว่า  “ธรรมใดเกิดแต่เหตุ  พระตถาคตตรัสเหตุแห่งธรรมนั้นกับทั้งความดับแห่งธรรมนั้น”   ซึ่งถอดใจความได้ว่า   พระศาสดาตรัสสอนให้รู้จักเหตุและผล  เมื่อเห็นผลแล้วให้รู้จักค้นหาต้นเหตุ  และถ้าจะแก้ไขมิให้เกิดผลหรือให้ผลทวีขึ้น  จะต้องประกอบเหตุให้ถูกทาง  เหมือนแก้เชือกก็ต้องแก้ให้ถูกปม  ถ้าไปหลงแก้ที่อื่น หรือขมวดให้เกิดปมยิ่งขึ้น  ก็ไม่สำเร็จประโยชน์ฉะนั้น
            ตามหัวข้อที่ยกขึ้นกล่าวในเบื้องต้นนี้  ท่านแสดงเหตุคือความรู้จักอดทนต่อความลำบาก  และรู้จักแก้ไข  ไม่หลีกเลี่ยงความลำบากนั้นว่า  ทำให้ได้รับผลคือความสุขเกิดแต่การประกอบ  อันเป็นที่สุดแห่งความลำบาก

            เฉพาะคำว่า สุข  อันเป็นผลที่พึงได้จากเหตุข้างต้น  ท่านจำกัดความว่าหมายถึงสุขเกิดแต่การประกอบ  ที่เรียกว่า   โยคสุข  ดังนี้  จึงเป็นอันแน่ใจได้อย่างหนึ่งว่า  ความนั้นบุคคลอาจประกอบกระทำให้เกิดมีขึ้นได้ตามต้องการ  ข้อสำคัญ  อยู่ที่การประกอบเหตุสุขให้ถูกเท่นั้น  เมื่อเทียบดูถึงความสุขที่จะเกิดขึ้นนี้แล้ว  ก็จะเห็นว่าต่างกันมาก  ข้อนี้มีทางเทียบให้เห็นโดยอเนกประการ  เช่น  ถ้ามนุษย์ไม่รู้จักสร้างบ้านเรือน  เครื่องนุ่งห่มขึ้นเลย   คอยแต่จะอาศัยสิ่งที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติมนุษย์ก็ต้องอยู่ตามถ้ำ ตามโคนไม้  และมีใบไม้เป็นเครื่องนุ่งห่ม  ซึ่งในที่สุดถ้ำหรือโคนต้นไม้ก็จะไม่พอให้อาศัย และถึงจะเป็นที่อาศัยได้บ้างก็ไม่สะดวก  หรือผาสุก  เหมือนบ้านเรือนที่มนุษย์สร้างขึ้นได้ตามความต้องการนั้น  ข้าว  และพืชผลทุกชนิดที่ใช้เป็นเครื่องบริโภค  ถ้ามนุษย์จะรอให้เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ   โดยไม่มีการเพาะปลูกเก็บเกี่ยวเลย  ก็คงไม่พอที่จะให้มนุษย์บริโภค  และไม่รู้ว่าจะหาของที่เกิดขึ้นเองเหล่านั้นได้ที่ไหนบ้าง  ความรู้  ความฉลาด ถ้าจะรอให้เกิดเองโดยไม่ต้องเล่าเรียนศึกษา ก็คะเนไม่ถูกว่าเมื่อไรจึงจะบังเอิญเกิดขึ้นเองได้  ทรัพย์สินเงินทองที่ชาวโลกพึงแสวงหาเป็นเครื่องเลี้ยงตน  และครอบครัว  ถ้าบุคคลพากันนั่งนอนคอยให้เกิดเองโดยไม่ต้องทำการงาน  หรือประกอบอาชีพอะไร  ก็ยากจะรู้ได้ว่าเมื่อไหร่จะถึงวันดีคืนดี  ซึ่งทรัพย์นั้นจะบังเอิญเกิดขึ้นเองได้  แต่ในขณะที่นั่งนอนคอยให้สิ่งทั้งหลายที่จำเป็นสำหรับชีวิตเกิดขึ้นเองนั้น ความทุกข์ยากภัยพิบัติก็จะเข้ามาประจำแทนที่จนเหลือที่จะเอาตัวรอดได้แล้ว  เพราะฉะนั้น  การหวังพึ่งสิ่งที่ต้องการซึ่งเกิดขึ้นเองโดยบังเอิญ  หรือโดยธรรมชาตินั้นจึงไม่ดีแน่  เรื่องความสุขก็เช่นเดียวกัน ท่านจำกัดความว่า  โยคสุข  สุขเกิดแต่การประกอบกระทำ ก็เพื่อให้เป็นที่ตระหนักว่า  เมื่อต้องการสุขก็ต้องประกอบเหตุให้ถูก  จะมัวรอให้เกิดเองโดยธรรมชาติ  ก็น่าจะต้องรอเปล่าโดยแท้  ยิ่งในทางธรรมปฏิบัติ  ตามปกติภูมิแห่งจิตใจของคนต่ำอยู่แล้วเพราะเครื่องเหนี่ยวรั้งชักจูงในทางต่ำมีอยู่มาก  ถ้าไม่อบรมจิตใจให้นิยมในความดีให้สูงขึ้นจากพื้นเดิมบ้างเลย  ก็จะเปรียบเหมือนคนจมอยู่ในหลุมโสโครก  ไม่พยุงตนหรือตะเกียกตะกายขึ้นจากหลุมนั้น  มัวรอให้เหตุบังเอิญดลบันดาลให้ขึ้นไปได้เองก็คงรอเปล่า  และต้องจมอยู่อย่างนั้นตลอดไป

            เมื่อได้พิจารณาถึงผล คือความสุขชนิดที่บุคคลอาจควบคุมทำให้เกิดมีขึ้นได้เองฉะนี้แล้ว ก็ควรย้อนไปพิจารณาถึงเหตุที่พึงประกอบต่อไป

            ได้กล่าวแล้วในเบื้องต้นว่า  ท่านที่อดทนต่อความยากลำบาก  ในยามลำบากและความรู้จักแก้ไข ไม่หลีกเลี่ยงความลำบากเป็นธรรมะส่วนเหตุที่เกิดสุขเช่นนั้น
            ข้อที่ท่านสอนให้รู้จักอดทนต่อความลำบากในยามลำบากนี้  ก็ด้วยมุ่งหมายที่จะให้บุคคลเป็นผู้มีน้ำใจเข้มแข็ง  ในการเผชิญความทุกข์ยากลำบากในโลกทั้งนี้เพราะความทุกข์ยากลำบาก และอุปสรรคทั้งหลายเป็นของประจำโลก  ซึ่งผู้เกิดมาทุกคนจะต้องประสบ  แม้ใคร ๆ จะไม่ชอบความทุกข์ยากลำบาก  ความไม่ชอบนั้นจะช่วยให้ความทุกข์ยากลำบาก เกรงกลัวหลบหนีไปก็หาไม่  ทั้งนี้เพราะความทุกข์ยากลำบากนั้น  ย่อมเกิดขึ้นจากเหตุหลายประการ  บางอย่างเกิดขึ้นตามเหตุการณ์ของโลก เช่นทุพภิกขภัย  อุทกภัย  วาตภัย และภัยสงคราม บางอย่างเกิดเพราะการกระทำของตนเอง  เช่นบุคคลบางคนผู้ต้องได้รับโทษเพราะความผิด  บางอย่างเกิดจากการไม่ทำ  เช่นบุคคลบางคนผู้ต้องได้รับความลำบางเพราะเกียจคร้านไม่ทำการงานเลี้ยงชีวิต  บางอย่างเกิดเนื่องจากความเกิดของคน  เช่นโรคภัยไข้เจ็บความแก่เฒ่าทุพพลภาพพิกลพิการ  ความลำบากทุกข์ยากดังกล่าวมานี้  จะเห็นได้ทั่วไป  ทั้งที่บุคคลอื่น และตัวเราเอง  ถ้าบุคคลไม่มีใจเข้มแข็งอดทนก็จะรู้สึกอึดอัดมองดูสิ่งแวดล้อมเต็มไปด้วยความทุกข์ร้อนมีใจห่อเหี่ยวเศร้าสลดไม่เป็นอันประกอบการงาน  ถ้าทนไม่ไหวก็ถึงกับบ่นคร่ำครวญถ้ายิ่งไปกว่านั้นก็จะถึงกับไม่อยากมีชีวิตอยู่เป็นอันว่าความลำบากนั้นเกิดขึ้นชั้นหนึ่งแล้ว  บุคคลยังเที่ยวเก็บมาประมวลสุมไว้ในใจและระทมทุกข์อีกชั้นหนึ่ง  จึงกลายเป็นความทุกข์ยากลำบากถึงสองชั้น  ทางพระพุทธศาสนาสอนให้บุคคลมีความอดทนต่อความลำบากนั้น  ๆ โดยใช้ปัญญาพิจารณาหาเหตุผล  เพราะถ้าไม่พิจารณา สักแต่ว่าทนไม่เฉย ๆ ก็ดูไม่มีความหมายอะไร  และทนไม่ได้จริงจัง  สัตว์ต่างๆ เมื่อประสบความทุกข์ยาก  แม้จะไม่สามารถเยี่ยงมนุษย์ก็พยายามตะเกียกตะกายช่วยตัวเอง  เมื่อช่วยตัวเองไม่ได้ก็ต้องทนไปอย่างไม่รู้ว่าจะใช้ปัญญาสอนตนอย่างไร  เพราะมีความเจริญทางจิตใจน้อยกว่ามนุษย์ฉะนั้น  มนุษย์จึงควรอดทนโดยใช้ปัญญาพิจารณาเหตุผล  เพื่อจะได้รู้จักอดทนอย่างมีความหมาย  ในขณะเดียวกัน  ก็จะได้ค้นหาต้นเหตุของความลำบากนั้น ๆ แล้วคิดแก้ไขต่อไปด้วย
            ถ้าบุคคลหัดอบรมใจให้มีความเข้มแข็งอดทนต่อความทุกข์ยากลำบากด้วยใช้ปัญญาพิจารณาเหตุผลแล้ว  ก็จะรู้จักพึ่งตัวเอง  ไม่เป็นคนอ่อนแอคอยแต่จะเหลียวหาผู้ช่วยเหลืออยู่รอบด้าน  เมื่อรู้จักพึ่งตัวเองก็จะรู้จักค้นหาต้นเหตุแห่งความลำบาก แล้วแก้ไขให้ถูกทาง  เช่นถ้าประสบความลำบากเพราะไม่ทำมาหาเลี้ยงชีพ  ก็จะได้คิดอ่านแก้ไข  ด้วยการลงมือทำการงานอาชีพอย่างจริงจัง  ถ้าประสบความลำบากเพราะประพฤติชั่ว  ก็จะได้คิดกลับตัวทำความดีต่อไปใหม่  ถ้าประสบความลำบากเพราะขาดแคลน หรือภัยต่าง ๆ ก็จะได้รู้จักประหยัด และคิดทำขึ้นเอง  หรือแก้ไขด้วยอุบายอย่างอื่นเป็นต้น  ก็จะได้ชื่อว่ารู้จักอดทนอย่างมีเหตุผล และหาทางแก้ไขไปในตัวด้วย

            ข้อที่ว่า  “ไม่หลีกเลี่ยงความลำบาก”  มิได้หมายความว่า  ให้ยอมจมอยู่ในความลำบากนั้นโดยไม่คิดแก้ไข  แท้จริงความลำบากบางอย่างต้องแก้ด้วยความลำบากก็มีอย่างที่เรียกหนามยอกต้องใช้หนามบ่ง  เช่นการเล่าเรียนศึกษา ผู้เล่าเรียนจะต้องทนความลำบากเพื่อจะกันและแก้ความลำบาก  อันเกิดจากความโง่เขลา  เป็นเหตุกดตัวเองให้ตกต่ำในการดำรงชีวิต  อนึ่ง  การที่จะแก้ความลำบากเพราะยากจนข้นแค้นเล่าก็จะต้องแก้ด้วยความหมั่นขยันทำการงาน   อันเป็นความลำบากเหมือนกัน  ยิ่งในการประพฤติธรรม ก็จะต้องทนลำบากในการฝึกหัดอบรมกาย วาจา  ใจ  ให้ห่างไกลจากความประพฤติชั่ว   และอาสวกิเลสอันเป็นต้นเหตุแห่งความยากลำบากอย่างใหญ่หลวง  แต่ความลำบากที่ต้องทนไปก่อนเพื่อให้พ้นความลำบาก  และประสบสุขภายหลังนี้  ย่อมเปรียบเหมือนยาขมซึ่งใช้บำบัดโรค  และทำความผาสุกให้เกิดขึ้นแก่ผู้มีโรคที่ทนขมในเวลากินได้   สาธุชนจึงไม่ควรเลี่ยงหนีความลำบากซึ่งจำเป็นต้องอดทนเพื่อใช้แก้ความลำบาก  เหมือนไม่กลัวยาขมซึ่งต้องกินเพื่อแก้โรคฉะนั้นผู้ที่เลี่ยงหนีความลำบากในการเล่าเรียนศึกษา  การประกอบอาชีพ  หรือการประพฤติธรรมนั้น  มีแต่จะตกต่ำเสื่อมทราม หาความเจริญมิได้  ชื่อว่าทอดตนให้ต้องจมอยู่ในความทุกข์ยากลำบาก  อันจะเกิดแต่ความยากจน  และความชั่วเป็นต้น ตลอดไป  แต่ถ้าผู้ใดอดทนต่อความลำบากที่เกิดขึ้นเพราะเหตุต่างๆ แล้วคิดแก้ไขแม้จะต้องใช้ความลำบากแก้ความลำบากบ้าง ก็ไม่เลี่ยงหนีเช่นนี้  ย่อมจะได้รับความสุขเกิดแต่การประกอบ  ซึ่งเป็นที่สุดแห่งความลำบาก ชื่อว่าทำชีวิตของตนให้มีประโยชน์  ไม่เป็นคนมักง่าย  และงมงาย  สามารถใช้พิจารณาเหตุผลแล้วช่วยเหลือตนเองให้พ้นความลำบากนั้นๆได้ ตามคำสั่งสอนของพระบรมศาสดา  จัดเป็นกัลยาณชนผู้ควรเป็นเนติแบบแผนที่ท่านทั้งหลายจะพึงเจริญรอยตาม  เพื่อให้ได้รับความสุขสวัสดีสิ้นกาลนาน


จากหนังสือ      อริยธรรม ๑๐
                        กลุ่มศรัทธาธรรม (เชียงใหม่)
พิมพ์                สุวิภา  กลิ่นสุวรรณ์
จาก www.kanlayanatam.com มีหนังสือธรรมมะให้อ่านเยอะเลยค่ะ

เทคนิคการสร้างพลังภายในเพื่อความสำเร็จ

ณรงค์วิทย์ แสนทอง
วิทยากร ที่ปรึกษาและนักเขียนอิสระwww.peoplevalue.co.th

คนเราเกิดมาพร้อมกับความฝัน เช่น ฝันอยากเป็นโน่น อยากทำนั่น อยากได้นี่ อยากอยู่ที่นี่ อยากไปที่นั่น และมีคนจำนวนไม่น้อยที่แปลงความฝันเป็นเป้าหมายที่จับต้องได้ เช่น อยากเป็นผู้จัดการภายใน 5 ปี อยากเก็บเงินให้ได้หนึ่งแสนบาทภายในสองปี อยากเรียนต่อปริญญาโทหลังจากทำงานแล้วสองปี อยาก......ฯลฯ

 

แต่…ความฝันมักจะกลายเป็นฝันค้าง ฝันสลาย เป้าหมายก็จะกลายเป็น เป้านิ่ง เป้าหนัก หรือบางครั้งก็กลายเป็นเป้าเน่าไปเลยเพราะเก็บไว้นานเกินไปเป้าหมายในชีวิตนั้นหมดอายุ เช่น ฝันอยากเป็นดาราตั้งแต่หน้าตายังเอาะๆตอนนี้หน้าเหี่ยวแล้วก็ยังไม่ได้เป็นเลย ฝันอยากจะเรียนต่อจนต่อนี้ลูกเรียนจบไปแล้วตัวเองยังไม่ทำอะไรเลย

 

สาเหตุสำคัญอย่างหนึ่งที่ทำให้คนเดินไปไม่ถึงฝัน เดินไปไม่ถึงจุดหมายปลายทาง       ก็เพราะ “ขาดพลังภายใน(หมายถึงแรงจูงใจ แรงฮึด ความมุ่งมั่น ความปรารถนา)” คือไม่มีแรงจูงใจมากพอ บางคนมีแรงจูงใจแต่ไม่ต่อเนื่อง บางคนมีแรงจูงใจแต่มีน้อยกว่าปัญหาอุปสรรคเลยทำให้ท้อแท้ และพลังภายในมีข้อเสียตรงที่ไปซื้อหาที่ไหนไม่ได้ต้องสร้างขึ้นมาเองจากข้างใน ไปหยิบยืมใครมาก็ไม่ได้ ที่สำคัญพลังภายในหมดไวเพราะรั่วไหลได้ง่าย โดยเฉพาะเวลาชีวิตเราท้อ พลังภายในแทบจะหมดเกลี้ยง สังเกตได้จากช่วงจังหวะที่ชีวิตที่เราย่ำแย่ เราจะรู้สึกเหนื่อยมากและเหนื่อยเร็วกว่าปกติทั้งๆที่เราไม่ได้ออกแรงทำอะไรเลย

 

ดังนั้น จึงอยากจะแนะนำตัวอย่างแนวทางการสร้างพลังภายในให้กับตัวเอง เพื่อใช้ในการขับเคลื่อนชีวิตของเราไปสู่ความฝันที่เป็นจริง ไปสู่จุดหมายปลายทางแห่งความสำเร็จที่เรากำหนดไว้ เช่น

 

สร้างพลังภายในจากความกลัว

บางครั้งเราจำเป็นต้องหลอกตัวเองให้รู้สึกกลัวอนาคตบ้าง ถ้าเรารู้สึกกลัวว่าอนาคตเราจะสูญเสียบางสิ่งบางอย่างในชีวิตไป จะช่วยให้เรามีพลังภายในเพื่อป้องกันการสูญเสียในปัจจุบันได้ เหมือนกับคนที่ถูกหมอดูทำนายทายทักว่าจะมีเคราะห์ทั้งๆที่จะจริงหรือไม่ก็ไม่มีใครรู้ คนๆนั้นก็มักจะเกิดความกังวลหรือกลัว บอกให้ทำอะไรเพื่อป้องกันหรือลดเคราะห์กรรมที่จะมาถึง ก็ทำตามได้โดยไม่มีข้ออ้างใดๆทั้งๆที่เรื่องบางเรื่องต้องลงทุนต้องทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน ทำไมทำได้ ก็เพราะ...ความกลัวเปลี่ยนเป็นพลังภายในนั่นเอง

 

ลองถามตัวเราเองดูว่าในชีวิตที่ผ่านมาเราเคยรู้สึกมีพลังภายในเพราะความกลัวบ้างหรือไม่ถ้าเคยก็ลองนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นดูว่าเกิดอะไรขึ้น พลังภายในเราเพิ่มขึ้นได้อย่างไร เช่น บางคนที่ต้องสูญเสียคนที่รักหรือเสาหลักของครอบครัวไป ไม่มีใครให้เป็นที่พึ่งมีภาระที่ต้องดูแลคนรอบข้างอีกหลายชีวิต ตัวเองคือคนที่อยู่ในสถานะที่ต้องดูแลคนอื่นชีวิตตอนนั้นจึงต้องสู้เพราะไม่มีทางเลือกอื่น ลองนึกดูว่าพลังภายในตอนนั้นมาจากไหน มาจากภาพของคนที่เราต้องดูแลฝังอยู่ในหัว ประทับอยู่ในใจตลอดเวลาใช่หรือไม่

 

และให้ถามว่าวันนี้เราจะรอให้สูญเสียก่อนแล้วค่อยสร้างพลังภายใน หรือเราจะสร้างพลังภายในจากความกลัวในอนาคตดีกว่าหรือไม่?

 

สร้างพลังภายในจากความอยาก

จริงๆแล้วทุกคนมีความอยากเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่เราต้องเปลี่ยนความอยากนั้นๆให้เป็นพลังภายใน เหมือนการเปลี่ยนอาหารที่กินให้เป็นพลังงาน สาเหตุที่คนยังไม่สามารถเปลี่ยนความอยากให้เป็นพลังได้ก็เพราะ “อยากหลายเรื่องเกินไป” ทำให้แรงฮึดน้อย มีอาการเบื่อๆอยากๆ ไม่ใช่ความปรารถนาที่แท้จริง รู้สึกอยากเพราะสิ่งกระตุ้นภายนอก ไม่ว่าจากคนรอบข้าง จากการบริโภคสื่อ หรือกระแสสังคม

 

ดังนั้น ถ้าต้องการสร้างพลังภายในจากความอยาก ขอแนะนำให้สะสมความอยากให้มากๆ โดยการเพิ่มระดับของเป้าหมายที่ต้องการ เช่น ถ้าต้องการเก็บเงินเพื่อไว้ใช้ยามจำเป็น เราอาจจะมีแรงฮึดน้อย ก็ให้เปลี่ยนเป้าหมายให้ท้าทายมากขึ้น เช่น เก็บเงินเพื่อซื้อบ้าน เก็บเงินเพื่อท่องเที่ยวต่างประเทศ หรือเก็บเงินเพื่อส่งลูกเรียนให้จบด๊อกเตอร์ เพราะเป้าหมายที่ท้าทายมักจะมีความหมายต่อความอยาก และระดับความอยากก็จะมีผลโดยตรงต่อพลังภายในที่เกิดขึ้น ถ้าความอยากของเราคนเดียวไม่มีพลังมากพอที่จะทำให้เราเกิดแรงฮึด ก็อาจจะต้องเอาไปบวกกับความคาดหวังของคนอื่นเข้ามาอีกแรงหนึ่งด้วยโดยการไปสร้างพันธะสัญญากับคนรอบข้างว่าเราจะทำโน่นทำนี่ ทั้งนี้ เพื่อให้คนรอบข้างช่วยเสริมแรงบวกทางใจให้เราอีกทางหนึ่งด้วย

 

สร้างพลังภายในจากความสำเร็จของผู้อื่น

ถ้าเราเป็นไข้หวัดธรรมดาร่างกายเราอาจจะมีภูมิคุ้มกันได้ เป็นก็หายเองได้ แต่ถ้าเป็นไข้หวัดใหญ่เราจำเป็นต้องพึ่งยาจากหมอจึงจะหาย เช่นเดียวกันกับการสร้างพลังภายในให้กับตัวเอง บางครั้งเชื้อเพลิงที่จะนำมาสร้างพลังภายในมีน้อยหรือหมด เราสามารถไปหยิบยืมเอาความสำเร็จของผู้อื่นมาเป็นเชื้อเพลิงทางใจได้ เพราะความสำเร็จของเรามักจะมีพลังต่อจิตใจของเรา โดยเฉพาะความสำเร็จของคนที่ตรงกับเป้าหมายชีวิตของเรามักจะมีพลังมากกว่าความสำเร็จในเรื่องอื่น ยิ่งเราได้มีโอกาสได้เข้าไปใกล้ชิดหรือได้ฟัง ได้เห็น ได้ยินคนที่ประสบความสำเร็จถ่ายทอดมาโดยตรง ยิ่งทำให้เกิดพลังมากกว่าการอ่านหรือฟังจากสื่อต่างๆ เพราะในขณะที่ผู้ที่ประสบความสำเร็จถ่ายทอดแนวคิดหรือประสบการณ์ออกมานั้น เขาได้ส่งพลังภายในของเขาออกมาให้เราสัมผัสได้ด้วยสีหน้า แววตา และท่าทาที่ทรงพลังยิ่งกว่าการอ่านหนังสือเสียอีก

 

ใช้พลังงานภายในให้คุ้มค่าในช่วงเวลาที่ Peak

พลังภายในเราไม่แตกต่างอะไรจากไฟในแบตเตอรี่โทรศัพท์มือถือที่มีเต็มหลังจากชาร์ต เมื่อใช้ไปนานๆแบตลดลงๆจนเหลือน้อยหรือหมดเกลี้ยง สิ่งที่น่าเสียดายคือบางช่วงเรามีพลังภายในเยอะมาก แต่เราไม่ได้ใช้ให้คุ้มค่า ปล่อยให้พลังภายในหมดไปตามกาลเวลา ช่วงเวลาที่เราประสบความสำเร็จในชีวิตบางอย่างเป็นช่วงที่เรามีพลังภายในสูงมาก เราน่าจะนำเอาพลังงานส่วนเกินนั้นไปทำอะไรให้เกิดประโยชน์กับชีวิตให้มากที่สุด เช่น เพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่งใหม่ๆ เราควรจะรีบลงมือทำโน่นทำนี่ คิดนั่นคิดนี่ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ อยากอ่านหนังสือให้รีบอ่าน อยากปรับปรุงตัวเองให้รีบทำ อยากคิดโครงการให้รีบคิดรีบเขียน ช่วงเวลานี้ร่างกายและจิตใจของเรามีความอดทนสูงมาก จะทำงานดึกจะมาทำงานแต่เช้าก็ไม่มีปัญหาอะไรเพราะพลังภายในมากพอที่จะจัดการกับข้ออ้าง จัดการกับปัญหาอุปสรรคทั้งหลายได้

 

ประหยัดการใช้พลังภายในในยามที่ชีวิตมีปัญหา

ถ้ามีเงินไม่มากอย่าพยายามซื้อโน่นซื้อนี่ ขอให้ใช้เงินอย่างประหยัด เพราะถ้าเงินน้อยแล้วใช้ไม่ประหยัดอีกยิ่งทำให้ชีวิตเดินเข้าไปสู่หุบเหวแห่งการเป็นหนี้ได้ง่าย เช่นเดียวกันกับช่วงจังหวะชีวิตที่พลังภายในเราตกต่ำหรือเหลือน้อย อย่าพยายามหาเรื่องที่ต้องบั่นทอนกำลังใจเข้ามาเพิ่ม ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเดิมที่คั่งค้างอยู่ในจิตใจหรือเรื่องใหม่ที่ยังมาไม่ถึง เราต้องพยายามรักษาระดับแบตเตอรี่ใจให้ใช้ได้นานที่สุด  หรือไม่ก็ต้องรีบหน้าทางไปชาร์ตแบตใหม่อย่างเร่งด่วน

 

จงเก็บสะสมพลังภายในอย่างต่อเนื่อง

คนเรามักจะมีพลังภายในแบบวูบวาบ เวลามีก็มีเยอะเกินไปจนเหลือใช้ เวลาหมดก็หมดเลย เช่น คนจะเริ่มไปหากำลังใจจากพระ จากหมอดูหมอเดา จากที่ปรึกษา จากหมอ ก็ต่อเมื่อตัวเองมีความทุกข์มากแล้วเท่านั้น คนเราจะไปฝึกนั่งสมาธิ สวดมนต์ก็ต่อเมื่อมีปัญหาชีวิตที่หาทางออกไม่ได้ด้วยตัวเองแล้ว ซึ่งบางครั้งพลังภายในที่เราใช้เวลาสร้างเพียงสั้นๆไม่กี่ชั่วโมงหรือไม่กี่วันนั้นไม่ทันกับการใช้งานหรอก ทางที่ดีเราควรจะรู้จักสะสมพลังภายในให้กับตัวเองอย่างต่อเนื่อง เช่น การบริโภคข้อมูลข่าวสารความสำเร็จของผู้อื่น ฝึกจิตใจให้สามารถสร้างพลังภายในด้วยตัวเราเอง แบ่งปันความสำเร็จของตัวเองให้ผู้อื่น เพราะทุกครั้งที่เราแบ่งปัน เราจะได้พลังภายในกลับคืนมาเสมอ ไม่เชื่อลองพูดถึงความสำเร็จของตัวเองให้คนอื่นฟัง ให้สังเกตว่าตอนเรากำลังพูดหรือเพิ่งพูดเสร็จ เรารู้สึกอย่างไร มีไฟในตัวเองเพิ่มมากขึ้นหรือไม่

 

ใช้พลังภายในเผาผลาญข้ออ้างเพื่อเปิดทางเดินให้ชีวิต

ถ้าเราต้องการให้รถยนต์วิ่งได้เร็วขึ้นโดยมีกำลังเครื่องยนต์เท่าเดิมคือต้องลดน้ำหนักการบรรทุกลงโดยการเอาสัมภาระบางอย่างออกจากรถ และรถคันนี้ต้องวิ่งด้วยความเร็วสม่ำเสมอไม่ใช่วิ่งๆหยุดๆโดยการเหยียบคันเร่งสลับกับการเหยียบเบรกไปตลอดทาง

 

ชีวิตคนเราก็เช่นกันถ้าเราต้องการให้ชีวิตเดินไปข้างหน้าได้เร็วอย่างต่อเนื่อง เราต้องกำจัดภาระที่เป็นตัวถ่วงในชีวิตออกจากจิตใจให้ได้ ภาระบรรทุกของรถยนต์ชีวิตคือ “ข้ออ้าง”และ“ความกังวล”ซึ่งจะทำให้ชีวิตเราสูญเสียพลังงานไปกับการคิดทั้งสองเรื่องนี้

 

เราต้องพยายามสร้างพลังภายในให้เกิดขึ้นในใจให้มากพอที่จะกำจัดข้ออ้างและความกังวลให้หมดไป หรือน้อยลง เพื่อให้ชีวิตของเราเดินไปข้างหน้าได้ดีกว่าและเร็วกว่า

 

          สรุป พลังงานที่ขับเคลื่อนชีวิตของคนเรามีทั้งมาจากสิ่งกระตุ้นภายนอก และการสร้างขึ้นมาจากภายใน บางครั้งเราต้องอาศัยการพ่วงแบตเตอรี่จากรถยนต์ชีวิตคันอื่นในกรณีชีวิตเราแบตหมดเกลี้ยง บางครั้งเราจำเป็นต้องสร้างมาจากภายในของเราเอง โดยใช้ความอยากและความกลัวเป็นเชื้อเพลิงผลิตพลังภายในเพื่อใช้ในชีวิตตัวเองและถ้ามีเหลือก็ควรจะเผื่อแผ่ให้เพื่อนมนุษย์คนอื่นบ้างเช่นกัน พลังภายในแปลกตรงที่เรายิ่งให้คนอื่นเรายิ่งมีพลังภายในเพิ่มขึ้น ลองถามตัวเองดูว่าทุกวันนี้เรามีพลังงานภายในมากพอที่จะทำให้ความสำเร็จในชีวิตเป็นจริงแล้วหรือยัง และพลังภายในของเรามาจากข้างในจริงๆหรือมาจากสิ่งกระตุ้นภายนอก และคำถามสุดท้ายคือ เราจะทำอย่างไรให้มีพลังภายในมากพอและต่อเนื่อง